Föstudagur 31. maí

Góðan daginn héðan frá Viking Camping í Gallö.  Klukkan er 04:30 þegar ég skrifa þetta.  Sólin vakti mig og hún skín hér yfir vatnið beint á gluggann á litla sumarhúsinu.  Svo nú verður lesið eitthvað um leiðina sem verður verkefni huga og fóta í dag.  Meira skrifað í lok göngudags, ætla að reyna að sofna aftur.

 

Jæja eftir að hafa upplifað sólarupprásina í nótt tókst mér að sofna aftur eftir að ég hafði farið út og tekið sólarmynd.  Í gærkvöldi hellirigndi hérna og þá var enn eitt samtal tekið við þann sem fylgir mér.  Ég vaknaði klukkan korter fyrir sjö og allt gekk sinn vanagang nema nú lögðum við í hann klukkan 7:45.  Það var kalt, 5 stiga hiti og kaldur vindur en það var þurrt, já ég var bænheyrð.  Við höfðum hugsað okkur að koma við í einu búðinni í Gallö en hún opnaði ekki fyrr en klukkan 9.  Og við vorum þar klukkan 8.  Nú voru góð ráð dýr:  bíða - eða halda áfram.  Það var haldið áfram.  

Fyrstu kílómetrarnir voru á malbiki en svo tók við malarstígur og tré á báða vegu.  Þau skýldu okkur þó að nokkuð vel fyrir vindinum.  Og þau héngu yfir okkur í langan tíma mörg dökk ský,léku sér á himninum og svo kom smá skúr.  Við tókum engan séns, fórum í regnbuxurnar, ullarvettlingarnir á hendurnar mínar og húfa ofan í augu.  Já það var ansi napurt og ótrúlegt en satt, það kom haglél.  Ég fór nú bara að hlæja, sólin heima á landinu mínu og ég hér í hagléli í Svíþjóð.  En sem betur fer var þetta bara smá sýnishorn, en vindurinn hvarf ekki.  Alltaf þegar við komum niður úr skóginum og að Anvik vatni var ískalt.  Og vötnin hér eru stór og löng og því var oft kalt á okkur.  Við hittum elskuleg hjón sem gáfu okkur gott ráð, ganga malarveginn, ekki með vatninu.  En það voru þessar tvær leiðir sem við gátum valið um og voru c.a. 5 km.  Ég var bara kát með að ganga malarveginn því hann lá að mestu í gegnum skóg og þá var skjól.  Sólin sýndi sig af og til og það var gaman að sjá og finna geislana milli trjánna.  

Um klukkan 10 komum við að kirkjunni í Revsund.  Falleg kirkja á fallegum stað.  Við gengum í kringum hana en allar dyr læstar. Þá kallaði til okkar maður sem var að vinna í skúr rétt við kirkjuna og spurði hvort okkur vantaði vatn. Hann sagði okkur að það væri ekki óhætt að drekka vatnið sem væri úti í garði í krananum.  Nei okkur langaði bara að skoða inn í kirkjuna sögðum við.  Hann var svo elskulegur að opna fyrir okkur, sagði að kirkjan tæki um 600 manns í sæti og við skyldum bara hafa allan þann tíma sem við vildum.  Það skorti ekki plássið fyrir okkur!  Ekki get ég neitað því að það var gott að koma inn í hlýjuna.  Kirkjan er alveg ótrúlega stór og hún var byggð aftan við kirkju sem þarna stóð, en sú kirkja er ekki lengur hér.  Í nýju kirkjunni er altari úr gömlu kirkjunni sem er alveg með ólíkindum fallegt, ég var alveg bergnumin.  Þarna var gott að vera og við tókum okkur langa pásu.  Fengum okkur að borða áður en við fórum út í rokið, kvöddum manninn góða og héldum af stað.  

Og nú tóku við stígar sem voru upp og niður, upp og niður.  Mjúkir voru þeir en einhvern veginn endalausir.  Ég varð að hafa augun opin svo ekki rækjust fætur í tré eða rætur eða annað sem er á skógarstígum.  Við komum síðan að svæði sem var allt niðurrifið.  Öll tré höfðu verið söguð niður örugglega fyrir löngu, löngu síðan.  Þarna var einhvern veginn grár litur á öllu.  Dálítið skrítið að ganga í gegnum þennan "ekki skóg".  Þarna á göngustígunum urðu á vegi okkar margir glitrandi bleikir steinar.  Ég hefði svo verið tilbúin að taka einn með mér handa litlum steinasafnara, en þeir voru allir svo stórir og þungir.  

Eftir þessa gráu trjáboli komum við að stóru engi.  Iðagrænt og fallegt og bíður eftir að láta slá og heyja.  Þar í skógarjaðrinum dálítið frá okkur stóð fallegt dádýr og sólin skein svo fallega á það.  En dádýrið var ekki lenga að láta sig hverfa þegar það kom auga á okkur, stökk fimlega inn í skóginn.  

Enn var sami kuldinn á okkur og við stoppuðum því ekki nema einu sinni eftir kirkjuheimsóknina.  Þa uppi í skógi stóð gamalt hrörlegt kofaræskni með smá verönd fyrir framan, borði og bekk.  Ekki sérlega spennandi en það veitti skjól.  Svo lá leið okkar niður á við og ég varð einhvern veginn á undan Ger.  Ég sá að hann var eitthvað upptekinn við símann sinn svo ég hélt bara áfram niður á við niður að vatni.  Þegar ég er komin niður á veg eru tveir slóðar sem lágu í sitthvora áttina.  Annar slóðinn var með merki Olavsvegarins en hinn var merkjalaus.  Ég tók straujið á merktu leiðina og var komin svolítinn spotta og ekki birtist Ger.  Þá byrja ég að kalla og hann svaraði í fjarska.  Ég gekk því til baka að vegvísinum og þá kom karlinn til baka frá ómerktu leiðinni.  Hann sagðist ekki hafa séð neina merkingu. Ég benti honum á merkið rétt fyrir framan hann, æji sagði hann, ég var að skoða símann minn og tók ekki eftir merkinu.  Ótrúlegur að lesa á símann sinn, feisbúkkina, það var það.  Ég bað hann vinsamlegast að lesa ekki á símann á meðan hann væri á göngu.  Það er hættulegt og síminn getur alveg beðið og þetta er algjör óþarfi.  Hann tók þessu öllu vel og við hlógum bara að þessu.  

Og nú vorum við komin til gististaðarins sem er Pilgrimstade.  Þangað vorum við komin klukkan tvö og 21 km að baki.  Þó dagleiðin væri ekki löng þá var hún upp og niður, mikill vindur og kuldi og það var það sem gerði þetta ef til vill erfiðara.  En svona bara til að lofa ykkur að vita, þegar við vorum komin í hús þá kom rigningin - æðislegt.  Sjöundi göngudagurinn að baki og allt í lagi með heilsufarið.  Við erum búin að panta okkur gistingu á morgun og sunnudaginn.  Og hér er yfirleitt beðið um greiðslur í peningum - á flestum stöðum.  Þeir eru ekkert hrifnir af því að taka við kortum.  Svo nú þarf að bæta við seðlum þegar við finnum banka eða hraðbanka, þeir eru nú ekki á hverju strái hér.  Við alltaf í sveitinni - Innland, eins og einn Svíi sagði við okkur í dag:  "þið eruð Innland".  

Í lokin þetta:  "hlýddu á veröldina í kringum þig, hlýddu á sál þína, hlýddu á Guð".

Góða nótt þið sem þetta lesið og hjartans þakkir til ykkar sem nennið að senda mér línu á bloggið mitt.  Það er mikið gott og gaman að lesa.  

Veðurbarna konan á veginum.

30. maí - fimmtudagur

Frá Bracke til Gallö - 24 kílómetrar.  

Vaknaði á sama tíma og venjulega og nú var lúxus, bara gengið að morgunverðarborði - allt tilbúið hjá kellingunni.  Gæti alveg vanist þessu.  

Klukkan 8:20, já merkilegt að þessi tími poppar upp aftur og aftur, var gengið af stað.  Þurrt úti en kaldur vindur sem var í bakið á okkur sem betur fer.  Fæturnir bara góðir og ég er farin að venjast pokaburðinum.  

Hollendingurinn er aðeins að kvarta um eymsli í ökkla en ég get ekkert gert í því svo hann verður bara að meta þetta sjálfur og hana nú - ekkert þýðir að væla í mér.  Við gengum á mjúkum og góðum stígum í c.a. 21 km af þessum 24 svo þetta var frábært.  Ekki eins mikið upp og niður í dag en þannig var það í gær, dálítið mikið upp og niður.  Við stoppuðum eftir c.a. tvo tíma í biðskýli fyrir farþega strætó og nærðum okkur svolítið.  Þá komu eldri hjón gangandi til okkar frá húsi sem var þarna rétt hjá.  Þau sögðu okkur að það kæmi enginn strætó í dag, hahaha, gaman að þessu.  

Eftir smá hvíld héldum við áfram og yfirleitt á göngu erum við ekki að spjalla.  Það er svo gott að upplifa kyrrðina og náttúruna allt í kring.  Fugla, blóm, tré, smádýr sem eru fyrir fótum mínum, allt vekur þetta upp góðar tilfinningar fyrir því sem ég er að gera, að vera úti og ganga.  

Við erum meira og minna í sveitunum, komum inn í einstaka þéttbýli, ekki mörg hús og svo er einn og einn bær sem við göngum hjá.  Áin Giman hefur verið okkur á vinstri hönd meira og minna í dag.  Þegar við komum að langri trébrú, 96 metra langri, og áin frussandi undir henni leist mér ekki á blikuna.  Ég skal segja ykkur það, mikið var ég glöð þegar ég sá að hún var lokuð vegna viðgerðar.  Úff ég er ekkert neitt sérlega hrifin af göngubrúm eins og sumir vita.  Leiðin okkar lengdist aðeins því við gátum ekki farið yfir brúna en það var vel þess virði.  

Um hádegi stoppuðum við við lítið sumarhús við ána, enginn var heima, og við snæddum hádegisverð.  Gott að fara úr skónum smá stund.  Gangan í dag gekk vel hjá okkur.  Við sáum engar kirkjur í dag og höfum ekki séð neina í sveitunum.  Það er öðruvísi en heima - við sjáum aðeins kirkjur í bæjunum.  Og ekki eru bensínstöðvarnar að troða okkur um tær neinsstaðar, þær eru aðeins þrjár sem við höfum séð á þessum sex dögum og engin í strjálbýlinu.  

Við komum hingað á Viking camping klukkan þrjú en hér gistum við.  Þetta er fallegur staður sem stendur við vatnið, fullt af sumarhúsum og mikið um að vera.  Grimnasafjorden heitir vatnið sem við erum hjá núna.  Það var búið að spá rigningu á okkur í dag en eftir að við komum í hús þá fór að rigna.  Það er alveg með ólíkindum hvað við erum heppin.  

Nú ætlar frúin að gæða sér á lasagne og svo beint í rúmið.  Í lokin þetta:  "ég elska ekki manneskjuna minna - en náttúran er stórkostleg".  

Rúna biður fyrir kveðju og er orðin nokkuð góð í fótunum.

29. maí - miðvikudagur.

Borgsjö til Kungsstugan.  Í dag gengum við 21,5 km.  

Sú er þetta ritar vaknaði nokkrum sinnum síðastliðna nótt við það að það hellirigndi.  Ekki beint spennandi en ég sendi "ferðafélaganum" sem fylgir mér og verndar mig smá skilaboð í huganum að þetta blauta sem kemur að ofan yrði búið klukkan átta.  Klukkan sjö var allt gert klárt, allt blautt úti en engin rigning, so far, so good.  

Þessi leggur sem við göngum í dag hefur þá ókosti að það er ekki um neina gistingu að ræða í lokin.  Aðeins gamalt yfirgefið hús, ekkert vatn eða rafmagn og þar af leiðandi enginn hiti.  Þarna inni eru bara fjögur rúm, tveir stólar og borð og ekkert annað.  Salerni einhversstaðar langt í burtu.  Og þar sem ég er nú uppi á þessari öld, búin að ganga langa leið í dag þá ákváðum við félagarnir í gönguhópnum þetta (og þetta var ákveðið í gær þegar við fengum upplýsingarnar um þennan stað): Dagurinn á morgun frá Kungsstugan til Bracke er ekki neitt spennandi en hann er 22 km og því verðum við sótt í þetta gamla hús og okkur ekið 22 km til Bracke.  Já þetta er kannski talið að við séum að svindla, so what, ég er nú orðin 68 ára.  Við gistum allavega ekki hér í Kungsstugan.  Ég sit þar inni í þessu gamla, kalda og hráslagalega húsi og við bíðum eftir því að verða sótt.  

Nú jæja, koma sér að því sem gerðist í dag.  Okkur leið bara vel þegar við lögðum af stað klukkan 8:05.  Þessi dagur bauð í byrjun upp á mjúka fallega stíga gegnum skóga og runna.  Svo tók við ganga meðfram óslegnum túnum en það var búið að slá braut fyrir okkur, ójá alveg dekrað við mann.  Rigningin hékk yfir allt um kring og sólin braust út á milli.  Og það blés heldur hressilega og hitastigið var ekki hátt, þetta var eins og íslenskt haustveður.  Sem betur fer hafði ég haft vit á að setja á mig húfuna og vettlingana áður en ég lagði af stað í morgun.  

Á einum stígnum okkar inn á milli trjánna komum við auga á dádýrskálf - fallegur. Hann horfði til okkar með þessum stóru fallegu augum sínum og tók svo á sprett inn í skóginn.  Allur göngudagurinn í dag var eingöngu á náttúrunnar jarðvegi.  Ótrúlegt hvað það munar miklu fyrir fæturna.  Í löngu matarstoppunum okkar, sem eru kannski 20 mínútur/hálftími, þá ríf ég mig úr skónum.

Og á leiðinni í dag kom ég að steininum Rassfar.  "Rassfar í steini" er bók með þessum titli sem kom út og er held ég eftir Jón Björnsson ef ég man rétt, en hann hjólaði þessa leið.  Svolítið gaman að finna þennan stein og upplifa rassfar í steini, (rassfar Ólavs helga) segir sagan.  

Jæja bíllinn kom að sækja okkur á Highway E-14 klukkan hálf fjögur.  Hann ók með okkur á 120 km hraða á Hótel Jamtkrogen.  Æðislegt lítið hótel og kostar 5500 krónur með morgunmat.  Góð og heit sturta, engir nýjir "íbúar" á ferðinni en aðeins hefur fjölgað hólunum á hausnum.  En þetta er ekkert sem pirrar mig - þetta hverfur.  Og nú á að kaupa sér að borða og eftir það verður farið í Coop og verslað nesti fyrir morgundaginn.  

Jæja, allt er þetta gott og allt í lagi, mér líður vel og ég vona að þið hafið það gott elskurnar til sjávar og sveita.  Bara sátt og hress eftir daginn.  Og í lokin þetta:  "Skógurinn í kringum heimili okkar er einnig jörðin að vakna"

Rúna, búin að ganga í 5 daga, bara þokkalega hress 

28. maí - þriðjudagur

19 kílómetrar í dag.  Gengum frá Fransta til Traporten í Borgsjö.  

Jæja eftir aldeilis dásemdar svefn var drattast á fætur um sjöleytið.  Blautt úti - hafði greinilega hellirignt.  En vitið þið bara hvað!  Það rigndi ekki meira þennan dag - ég er svo lánsöm.  

Við tókum því rólega og lögðum af stað klukkan 9:05.  Í þrjá og hálfa klukkustund nutum við þess að ganga á mjúkum - já undirmjúkum skógarstígum, með á aðra höndina fallega rennandi á og hina tré upp um allar hlíðar.  Þetta var alveg ótrúlega gott og morguninn var meira og minna genginn í þögn.  

Þegar við lögðum af stað í morgun vorum við mjög vel dúðuð - áttum von á rigningu og kulda.  En það leið ekki á löngu uns íslenska konan fór úr flísinu og var á stuttermabolnum innan undir þunnri úlpunni.  Sá hollenski var hinsvegar áfram í þrennum langerma peysum og skildi ekkert í termostatinu hjá mér hahaha.  

Við stoppuðum annað slagið, svona á eins og hálfs til tveggja tíma fresti.  Fengum okkur að drekka og borða og svo var stoppað inn á milli og teknar myndir.  Fallegar sveitir umluktu okkur í allan dag og nú fórum við að sjá meira líf í kringum bæina.  Það var hlýtt og lognmolla á göngunni og við tókum okkur tvisvar það bessaleyfi og fórum að sumarhúsum sem urðu á vegi okkar, bönkuðum á dyr og kíktum inn um glugga.  Já, af hverju vorum við að þessu?  Okkur vantaði hvíldar og nestisstað og á báðum þessum stöðum: örguðu bekkirnir við bústaðina á okkur.  Gaman að hafa smá spennu í þessu.  En auðvitað skildum við vel við - allt rusl tekið með í bakpokanum.  

Klukkan tvö komum við til lítils bæjar, Borgsjö, og fengum gistingu í litlu sumarhúsi - bara fínt.  Æðislegt að komast í sturtu og stinga á einum íbúa.  Tvö flugnabit er ég búin að fá - hlýtur að vera svona gott bragð af mér því ég bryð Nelfast töflur eins og enginn væri morgundagurinn hahaha.  Núna sitjum við á veitingastað, þeim fyrsta sem við komum á, og ætlum að fá okkur eitthvað gott að borða og hér er eina nettengingin í bænum.  

Úti er blankalogn og klukkan er fimm.  Að sjálfsögðu er ég þreytt eftir hvern dag en það er allt í lagi með mig.  Dag í senn - það er það sem gengur á svona ferðalagi.  "Ferðafélaginn" minn góði sem alltaf heldur utan um mig gengur með mér.  Sendi ykkur hlýjar kveðjur og takk fyrir kveðjurnar ykkar á blogginu - þær ylja og uppörva.  Þar til næst:  Horfðu vel á hvern göngustíg og spurðu sjálfa/n þig aðeins einnar spurningar: hefur þessi stígur hjarta? 

 

Þakklát kona á veginum

27. maí - mánudagur

Þegar ég leit út í morgun kl 7 skein sólin yfir allt og það var stafalogn.  Við fengum okkur morgunmat, reimuðum á okkur skóna, pokinn settur á bakið - úff aðeins þyngri en í gær.  Nestið tekur sinn toll - ójá - en ef ekkert er etið og drukkið þá verður engin ganga.  

Lagt af stað klukkan 8:20.  Við gengum með Ljungan ánni, alger kyrrð og villt blóm við veginn.  Falleg eru þau mörg blómin og mikil litadýrð í görðum við hús á leiðinni.  Það hefur vakið spurnir hjá okkur hversu lítið við verum vör við fólk svona hér og þar.  Veltum því fyrir okkur hvort allir væru í vinnu eða bara inni.  Í dag gengum við miklu meira inni í landinu í sveitum og það er næstum eins og enginn búi á bæjunum.  Svo rákumst við á tvo eða þrjá sem gáfu sig á tal við okkur.  Alltaf gaman að hitta fólk og spjalla.  En það er mikið um það að bílstjórar sem aka framhjá okkur veifi - það er skemmtilegt.  

Um hádegisbil sáum við stóra byggingu í fjarska umlukta trjám og sólin skein yfir allt.  Ég ímyndaði mér náttúrulega að þetta væri einhver höll sem kóngurinn ætti kannski.  En á leið okkar var maður sem tók okkur tali og við spurðum hann um þetta stóra hús.  Hann sagði okkur að þetta hefði verið notað sem hús fyrir geðsjúka og þeir sem þarna voru og gátu unnið fengu vinnu á bóndabænum við hliðina.  Hann sagði að það hefði verið gott fyrir fólkið að vinna og þarna hefði þeim liðið vel.  En þessi staður var lagður niður 1985 og núna er rekið farfuglaheimili þarna.  Við ákváðum því að kanna málið um leið og við gengum framhjá bóndabýlinu.  Og viti menn, þarna var ungt fólk sem tók elskulega á móti okkur.  Gaf okkur kaffi og vildi allt fyrir okkur gera.  Það var sko vel þegið að fá kaffi því ótrúlegt en satt höfðum við ekki drukkið kaffi síðan á flugvellinum í Stokkhólmi.  Eingöngu drukkið te og stöku bjór.  Þarna settumst við út í blíðuna með kaffið góða og fengum okkur af nestinu okkar.  

Að lokinni góðri hvíld var haldið aftur af stað og ekki var laust við að heyrðust smá stunur og stirðleikinn var auðsjáanlegur eftir setuna.  Allt fór þetta þó batnandi og á leið okkar urðu svanir og mávar, hestar og hænur, geltandi hundar í búrum (sem betur fer því ekki voru þetta allt smáhundar).  Nú fór leiðin að styttast og á leið okkar urðu heilu akrarnir af fíflablómum (þorði ekki að skrifa fíflum - gæti misskilist).  Og þetta var fallegt þó ég sé ekkert sérlega hrifin af þessari jurt.  

Í dag var undirlag fótanna 60% malbik eða harður jarðvegur en afgangurinn möl og skógarstígar.  Við komum til bæjarins Fransta um klukkan hálf fjögur.  Rukum í búðina og keyptum í matinn og einn 3,5%.  Þegar við komum út úr búðinni kom smá demba, alltaf heppin hún ég, kemur á réttum tíma.  

Og núna erum við í því flottasta sem ég hef gist í - heil stór hæð fyrir okkur.  Uppábúin rúm, handklæði, þvottavél og þurrkari, já bara að nefna það - við höfum það í Villa Stenhuset Kantofsgatan 11.  Þetta er aldeilis dásamlegt að vera hérna.  Jæja, nú fer að halla á daginn.  Ég er tveimur tímum á undan ykkur heima og ég fer alltaf snemma að sofa.  Í dag gengum við 26,6 kílómetra. 

Og meðan ég man, ég er búin að segja íbúunum upp húsnæðinu (blöðrunum).  En þegar ég kíkti eftir göngu dagsins var einn íbúi mættur óboðinn.  Hann var snarlega fjarlægður úr íbúðinni og vonandi fæ ég frið fyrir þeim það sem eftir er.  

Jæja elsku þið sem lesið bullið í mér, hugsið bara hlýlega til mín, þá veit ég að þetta verður í lagi.  Hafið það gott og í lokin þetta: "Sumarblærinn blíði hann beri til þín inn, frá mér kærsta kveðju og koss á vanga þinn."

Sátt kona og þreytt á Olavsvegi. 

26. maí - sunnudagur

Vöknuðum snemma eftir góðan svefn og hvíld.  Logn en sólarlaust þegar við lögðum í hann klukkan 8:20, annan dag göngunnar.  Allur dagurinn var nokkurn veginn svona:  The long and winding road!  Öll leiðin á sama veginum, smá brekkur eða hallar af og til. 

Það sem braut upp þessa endalausu göngu voru kyrrðin, fuglasöngur, þytur í laufum trjánna sem umluktu okkur alla leiðina og svo hljóðin í skónum okkar.  Tvisvar fengum við smá rigningu og þá var regnhlífinni skellt upp, ekkert verið að fara í regnföt, hér var nefnilega logn.  

Komum til Stöde camping klukkan 12:40.  Þetta er svæði með litlum og stórum bústöðum sem hægt er að leigja.  Við höfðum pantað einn af þessum litlu en konan sem tók á móti okkur hefur trúlega fundið til með okkur, fundist við vera orðin gömul, svo hún lét okkur hafa stóran bústað.  

Aldeilis frábært fyrir okkur og mikið var hún ég glöð,, þegar hér var boðið upp á wi-fi.  Loksins gat ég farið að koma blogginu mínu af stað - takk Særún mín.  

Mér líður vel, finn til á hinum ýmsu stöðum, blöðrur hingað og þangað en þegar sturtuheimsókn er búin verður bara allt betra.  Hvað næsti dagur færir mér kemur í ljós.  

Í lokin: "Innan um erfiðleikana felast tækifærin".  

 

Kær kveðja

Rúna í Svíaríki

25. maí - laugardagur

Ég svaf nokkuð vel, hlýt að hafa verið þreytt. Þegar ég leit út var allt blautt en hætt að rigna.  Það er logn úti og tré um allar hlíðar, ég held að þetta verði góður dagur.  Við vorum bara róleg, fórum af stað um hálf ellefu.  Komum við í kirkjunni í Selanger.  Þar var hópur af fermingarbörnum á æfingu sem áttu að fermast daginn eftir. Við fylgjumst með dágóða stund og fengum mörg hlýleg og falleg bros frá þeim.

Þaðan röltum við á pílagrímaskrifstofuna og vorum komin þangað um 10.30 en hún opnaði ekki fyrr en 11.00

Ger tók í hurðina og jú, hún var opin. Inni var ung stúlka sem bauð okkur uppá kaffi og kökur sem við þáðum.  

Klukkan 11.00 kom Helena sem er djákni og einhverskonar yfirmaður þarna og spjallaðu og spurði út í gönguna okkar

Áður en við lögðum í hann vildi hún endilega taka af okkur mynd til að setja á síðuna þeirra.  Þegar við vorum búin með veitingarnar og myndatökuna, skoðuðum við rústir af kirkju sem er frá 13 öld - ótrúlega merkilegt að sjá og hefur vafalaust verið stór og falleg.

Leiðin  í dag leiddi okkur  um fallegar sveitir, margir misgrænir litir í náttúrunni.  "Svo fallegt allt þetta græna!" sagði elsku mamma mín alltaf þegar við vorum í bíltúr og hún sá grænu litina úti og hún orðin veik ef Alsheimer.                    Já mér varð hugsað til hennar.  

Húsin hér eru ólík þeim sem við sáum og gistum í á Guðbrandsleiðinni.  Byggingarlagið á mörgum mjög fallegt og mikið um gula liti á þeim. Það er líka talsvert af húsum sem hafa verið yfirgefin og eru að grotna niður.-sorglegt að sjá

  Þegar við vorum búin að ganga 8.km í dag komum við að fallegu húsi. Þar við innkeyrsluna var skilti sem á stóð:"Pilgrim welcome to Gisselslasen - free coffee or þrá- welcome in". Og á skiltinu héngu fánar Canada og Tékklandis, þessi dagur var þjóðhátíðardagur þessara landa. Já, Tommy sem þarna býr ásamt Sigrid konu sinni, bauð okkur inn í te og brauð. 

Það var gott að setjast niður og spjalla við þau og njóta veitinganna sem þau bjóða pílagrímum sem eiga leið hjá. 

Og það gladdi þau þegar þau heyrðu að ég kæmi frá Íslandi, ég var nefnilega fyrsti Íslendingurinn sem kom til þeirra. Tommy gaf okkur penna að skilnaði og ég sagðist senda þeim íslenskan fána þegar ég kæmi heim.

 

Jæja, áfram var haldið og nú loksins komu skógarstígar,falleg vötn, kusur sem horfðu undrandi á okkur, hristu hausinn þegar ég reyndi að baula til þeirra. 

Loksins vorum við komin til Matfors, bæinn með veitingahús og stóra súpermarkaði og þar versluðum við svolítið.  Verðlagið hérna er bara svipað og heima, ekkert ódýrara.  Á meðan við vorum inni í búðinn kom hellidemba, heppin við.  Svo stytti upp þegar við fórum út að ganga aftur og sólin skein.  Nú fór ég að finna hina og þessa verki út um allt, hugsaði hlýtt til köldu sturtunnar í kvöld.  Já ég var orðin þreytt, búin að ganga 19 km og eftir voru 7,1 km.  Þessi dagur endaði í 26,1 km og meirihlutinn á steyptu.  Og það er alltaf þannig að síðustu metrarnir eru alltaf erfiðastir.  Þegar við sáum skilti sem á stóð Solgarden þá var nú heldur betur kátt í "hópnum"!  Fallegur staður, frábært lítið sumarhús sem við fengum og Mai-Britt var svo elskuleg þegar hún tók á móti okkur.  Hún var líka hissa þegar hún heyrði að ég væri íslensk - já fyrsti Íslendingurinn þar líka, ég er greinilega að slá í gegn.  Húsið er hlýtt og notalegt og umhverfið dásemdin ein.  Eftir góða máltíð og einn 3,5% öl skrifa ég þessar línur og býð góða nótt.  Smá heilræði í lokin:  "Það er dýrt að lifa á þessari jörð en það er innifalin ókeypis hringferð um sólina á hverju ári".

Þreytt en sæl.

Pílagrími farin að sofa

 

Ferðalagið hafið

Jæja, ætli sé ekki best að byrja á byrjuninni, 24. maí.  Sit hér í flugstöðinni og klukkan er 05:55.  Fólk um allt og lífið er allskonar.  Það fer í gegnum huga minn núna "hvað bíður mín", " af hverju er ég með svona drauma sem taka á bæði andlega og líkamlega"?  Svörin sem ég hef er "þetta er svo gaman, forvitnilegt og heilmikil áskorun".  

Jæja, komin í vélina, smá töf því það er bilun í wc í vélinni.  Förum í loftið 8:20 og áætluð lending 13:03.  Þetta verður vonandi allt í lagi, ég get hvort sem er engu breytt þó ég vildi.  Gott flug, setið í hverju sæti, lent kl 13:02.  Ger beið eftir mér þegar ég kom út úr flugstöðinni og við fengum okkur kaffi.  Hann var búinn að kaupa lestarmiðana til Sundsvall.  Sú ferð tók 3 1/2 klst, kósý lest, rúmgott og fannst mér skrítið að þarna var seldur bjór um borð.  Þó svo mér þyki hann góður þá var orðið skrautlegt lífið í lestinni í lokin,hressir ungir menn voru búnir að fá sér aðeins of mikið öl.  Kannski eigum við eftir að upplifa þetta í borgarlínunni okkar?  

Það var rigning langleiðina, engin örvænting þó - fyrsti göngudagur framundan.  Ég gat aðeins blundað í lestinni og gott að slaka á.  Þegar við komum til Sundsvall tókum við strætó til Selanger.  Við fórum úr strætó og gengum einhverja hundruði metra að gististaðnum okkar.  Hann heitir Lilla appelgard.  Það var enginn heima en við vorum með skilaboð um hvernig við ættum að bjarga okkur.  Við vorum komin inn í hús um klukkan 7 um kvöldið eftir að hafa fengið leiðbeiningar um hvar þetta hús væri að finna frá Anne Li, konu sem býr þarna nálægt.  Alltaf einhver til að hjálpa pílagrímum á ferð.  Fengum okkur að borða og farið snemma í rúmið, langur dagur á morgun.  

Smá hugleiðing í lokin:  "Lífið er perluband augnablika - njóttu þeirra".

Kær kveðja til ykkar allra 

Konan, loksins byrjuð á ferðalaginu langa.   

Það styttist óðum!

Nú styttist þetta en í fyrramálið mun ég fljúga til Stokkhólms og ekki laust við að það sé smá spenningur/kvíðahnútur, en þetta verður allt í lagi þegar á hólminn er komið.

Ég er búin að vigta það sem ég verð með á bakinu og það eru rétt um 8. kg. Eitthvað mun bætast við þá þyngd þegar ég verð búin að nesta mig upp og ekki má gleyma vatnsflöskunni góðu.    Ég vona bara að þetta verði í nokkuð góðu lagi með þyngdina - það má öllu venjast.

Við erum búin að bóka gistingu fyrstu þrjá dagana og þannig mun það trúlega verða áfram, því okkur var sagt að  best væri að bóka gistingu tvo til þrjá daga fram í tímann, svo að við ættum öruggan svefnstað. 

Fyrir einhverjum dögum var snjór víða á þessari leið, en síðustu fréttir eru að nú sé sól og sumar og allur snjór farinn.                                                     

Já, ferðafélaginn minn sem ég á stundir með í einverunni hugsar alltaf um mig, ekki nein "feilspor" þar og gott að geta átt spjall við hann út í víðáttuna.

Jæja, þessi færsla verður látin duga þar til ég er komin í Svíaríkið og kemst í samband við net eða ef mér leiðist uppi á flugvelli, þá set ég kannski inn smá færslu, sjáum til.

Hlakka til að "sjá ykkur" hér.

"Hver vegur að heiman - er vegurinn heim".

kærleikskveðja

Konan á leið í enn eitt ævintýrið.

Ólafsvegurinn frá Svíþjóð til Noregs, 24. maí - ?? 2019.

 Jæja, enn er ég að koma með nýtt pílagrímablogg og þetta er það sjötta í röðinni.

Nú mun ég halda til Selanger í Svíþjóð þann 24. maí nk. og ganga þaðan í vesturátt til Þrándheims í Noregi, svokallaða Olavsleið, en leiðin sem ég gekk 2017 frá Osló til Þrándheims er kölluð Guðbrandsdalsleiðin.

Báðar eru þessar leiðir tileinkaðar Ólafi helga Haraldssyni konungi, sem fór frá Svíþjóð með her sinn 1030 áleiðis til Noregs og ætlaði að endurheimta konungsríki sitt og koma á kristni en hann var drepinn í stríði við Stiklastad.

Þetta er um 580 km. leið og reikna ég með að vera  einn mánuð að þessu sinni ef allt gengur vel og "ferðafélaginn minn ósýnilegi" sem alltaf er með mér og lítur eftir mér gefur mér heilsu til þess að ljúka göngunni.

Ég fer með honum Ger frá Hollandi sem gekk með mér frá Osló til Þrándheims 2017.  Já!!! Hann hefur fengið leyfi frá Theu konunni sinni til þess að fara í þessa göngu með konunni frá Íslandi.

Leiðin okkar mun liggja frá strönd til strandar, um skóga, meðfram ám og vonandi líka yfir einhverjar, um sveitir, upp fjöll og niður í dali, um þorp og kaupstaði og gististaðir eru margir og örugglega misjafnir. 

Ég er lánsöm að geta gert það sem mér finnst skemmtilegt, fá að vakna hvern dag, láta eftir mér að fara fótgangandi milli staða, upplifa náttúru, menningu og mannlíf á hinum ýmsu stöðum og leggjast til hvílu í lok dags og þakka fyrir daginn.

Ef þið sem lesið þessar línur frá mér viljið fylgjast með mér, þá þætti mér vænt um það. Og það myndi gleðja þessa er þetta skrifar, ef þið létuð mig vita af ykkur af og til hér í athugasemdum neðan við færslurnar.

Ég vonast til þess að geta sett inn færslur hér í lok hvers göngudags ef ég verð ekki alveg búin á því.    En ef ekki þá kemur færsla einhvern annan dag.

Hugsið hlýlega til mín elskurnar mínar, ég hugsa heim á þessari göngu eins og á hinum sem ég hef farið áður.

Það heldur mér gangandi þegar gangan verður pínu erfið að vita af ykkur heima að fylgjast með og það yljar.

 

"Dag í senn, eitt andartak í einu".

 

Þessi orð fylgja mér núna eins og áður og hafa reynst mér mikið vel. Þar til næst, hafið það sem best.

Rúna pílagrími á leið í sína sjöttu pílagrímagöngu.