4. júní - þriðjudagur

Rödenhasten til Vaplangard.  18,8 kílómetrar í dag.

Vaknað á svipuðum tíma og nú skein sólin á okkur.  Ég er nú ekkert sérlega spennt að ganga í sól en svona verður það að vera.  Við nærðum okkur vel, fylltum á vatnsbyrgðir og kvöddum þennan góða gististað með því að læsa hurðinni á eftir okkur því Helena húsráðandi var farin til vinnu - já okkur er treyst.  

Malbikið beið okkar og þetta varð að allnokkrum kílómetrum - eins gott að ég var ekki þreytt í fótunum.  Engar blöðrur núna, aðeins krambúleraðar neglur, flugubit á stöku stað en þetta er ekki svo mikið að einn 3,5% geti ekki lagað það þar til næsta dag.  Nú springa blómin út með vegunum, mauraþúfurnar iða af lífi og margir "englar" (fiðrildi) spruttu fram á leið okkar, gulir, brúnir, hvítir, svartir.  Já þetta eru englarnir mínir á veginum, svo gaman að fylgjast með þeim.  

Bóndi á einum bóndabænum gaf sig á tal við okkur, sagði að við værum á góðum tíma að ganga.  Lítið um moskító enn sem komið er.  Við komum að enn einni vatnslind sem tileinkuð er Ólafi helga.  Þar héngu tvær könnur og ausa á snaga ef einhver vildi fá sér að smakka vatnið.  En ekki hún ég - ég hafði ekki lyst á því en ef til vill hafa einhverjir bjargað sér þar.  

Nú sáum við glitta í Naskodt kirkjuna og við þangað, en hún var lokuð.  Verið að gera við hana að innan og utan sagði okkur maður sem starfar þarna.  Og hann spurði frétta, eins og allir sem við hittum gera.  Hvaðan eru þið að koma og hvert ætlið þið að ganga?  Ætlið þið að ganga alla leið til Þrándheims?  Hvar byrjuðuð þið?  Er lífið ekki bara dásamlegt!  

Við komum til Nalden sem er lítill bær, stendur við vatnið.  Þar fengum við okkur að borða og versluðum fyrir morgundaginn.  Sólin skein sem aldrei fyrr, ég á stuttermabol en Ger kappklæddur.  Já við erum heit íslendingarnir.  

Eftir matinn okkar voru gengnir tveir til þrír km að Vaplansgard.  Þar kom að því - ég vissi ekki í hverskonar gististað ég væri að koma!  Fjörgamalt stórt hús, virtist allt í niðurníðslu en á móti okkur komu þau Doris og Lars brosandi og kát.  Þau leiddu okkur inn í algjöra dásemd, allt svo fallegt og hreint, uppábúin rúm, kvöldmatur, morgunmatur og einn 3,5% með kvöldmatnum.  Og þau eru aldeilis skemmtileg og frábær, vilja allt fyrir okkur gera og hvað haldið þið - Lars ætlar að skutla okkur í hraðbanka á eftir því það er of langt að ganga og í allt aðra átt.  Þetta er flottasta þjónusta ever.  

Ég er glöð, gulrótin búin og ég er þakklát.  Í lokin þetta:  "ef þú getur ekki fundið sannleikann þar sem þú ert, hvar annarsstaðar heldur þú að þú getir fundið hann?"

Glöð og þakklát kona, langt komin á þriðja hundraðið!

3. júní - mánudagur

Frá Östersund til Rödenhaste, aðeins lengra en Röden.  23,4 km í heildina.  

Jæja það rigndi í alla nótt og ég vaknaði um fjögurleytið, leit út, logn og rigning.  Smá bón sendi ég út í hugann og klukkan sjö var allt blautt en stytt upp.  Og svo að þessu viðtali sem ég nefndi við ykkur í gær.  Ung kona að nafni Sonja vinnur að hluta fyrir samtökin um Olavsveginn og hún hafði samband við okkur fyrir nokkrum dögum og bað um að fá að hitta okkur þegar við kæmum til Östersund.  Eftir morgunmatinn hittum við hana fyrir utan hostelið þar sem við gistum.  Hún fór með okkur á kaffihús og þar spurði hún okkur um ýmislegt frá göngunni okkar.  Hvernig við hefðum kynnst og fleira og fleira.  Hún ætlar að vinna úr þessu og birta á vefsíðu Olavsleiðarinnar.  Kaffisopinn var góður, gaman að eiga eina klukkustund með henni og í lokin gekk hún með okkur að vatninu og tók mynd af okkur í fallegum garði.  Já ævintýrin eru allsstaðar og þetta var eitt slíkt.  Ég vona bara að ég hafi ekki orðið mér til skammar í viðtalinu, allavega var ég róleg með þetta.  

Klukkan níu lögðum við svo af stað.  Það var hlýtt en rigndi á okkur fyrsta hálftímann.  Steyptur stígur í byrjun en svo komu þessir góðu.  Leiðin lá yfir brú til Frösön og þar gengum við um sveitina upp hæðir og fallegt var að líta til baka yfir Östersund.  Sjá turnana á ráðhúsinu og kirkjunni gnæfa yfir og það var ótrúlega fallegt.  Það var gaman að ganga með Storsjöen, algjör stilla og hætt að rigna, 15 gráðu hiti.  

Við komum að Frösön kirkju klukkan 11 eftir góða skógargöngu en í skóginum hittum við konu með tvo hunda og hún sagði okkur að kirkjan væri opin.  Við vorum nú heldur betur kát með að geta komist inn, setið og hvílt okkur.  Skoðað og myndað ótrúlega stóran og mikinn klukkuturn sem er allur úr timbri og var reistur 1754, ótrúleg bygging.  Kirkjan sjálf stendur spölkorn frá, hvít og falleg að innan og utan.  Þarna vorum við í rúman hálftíma og héldum svo áfram í hlýju og góðu veðri.  

Og nú var það malbikið í einhverja kílómetra og þá varð að takast á við það.  Við gengum framhjá Hembygdsgarden sem er einskonar Árbæjarsafn en mun minna í sniðum.  Þar var meðal annars lítið hús sem hafði verið skóli fyrir drengi, bókasafnshús frá 1830 og kaffihús.  Einn bolli og kanilsnúður - ekki hægt að sleppa því.  Frá kaffihúsinu lá leiðin framhjá flugvellinum sem stendur á eyjunni Frösen, en eyjan er sú stærsta í Storsjön.  Það var bara heilmikið um að vera á flugvellinum og gnýr yfir höfðum okkar í alllangan tíma.  Nú var ég farin að finna til þreytu í fótunum því malbikið var búið að vera í einhverja kílómetra og þá verður allt einhvern veginn erfiðara.  

En það birtir alltaf, skógarstígur meðfram Storsjön og þar stoppuðum við í flæðarmálinu.  Fallegir hvítir og svartir steinar fönguðu augu mín, ég tók fáeina lauflétta í vasann fyrir ömmusnáða.  Og við horfðum á útsýnið yfir þetta stóra og mikla vatn - allt til lands hinum megin þangað sem ferðinni var heitið í dag.  

Þá kom ég auga á þessa risastóru brú, hún blasti við.  Átti ég semsagt eftir að ganga yfir hana??  Já, það var ekki um neitt annað að ræða.  Og engin aðskilin gönguleið fyrir fólk á göngu á brúnni!  Hún lá í stórum boga og ekki hægt að sjá umferð á móti þér koma fyrr en á hæsta punkti.  Þetta var í lagi í byrjun en svo fór hún hækkandi.  Mér fannst þetta erfitt, ég gekk eins hratt og ég gat, leit aldrei niður, gaut augunum rétt aðeins til hliðar en ekki of oft og tók enga mynd fyrr en ég var næstum komin yfir.  Þessi brúarganga tók mig 11 mínútur.  Ég get sagt ykkur það algjörlega í einlægni að mikið ofboðslega var ég fegin þegar ég fann mjúkan jarðveginn aftur undir fótunum.  

Nú fór þetta að styttast hjá okkur en samt áttum við eftir að kíkja í kirkjuna í Röden.  Hún var lokuð en þarna hvíldum við okkur í blíðunni og ekkert rignt á okkur síðan í morgun.  2-3 kílómetrar í náttstað á Rödenhaste 146 og tveir hestar bakvið húsið.  Þannig var lýsingin á gististaðnum okkar þegar við töluðum við konuna sem þar býr:  "It is a red house number 146 and two horses in the back".  Helena býr þarna með hestana sína og hún tók vel á móti okkur.  Uppábúin rúm, okkur leyft að þvo þvottinn okkar og það kostaði okkur ekki neitt því nettengingin hennar var biluð og við máttum vasast í eldhúsinu eftir þörfum.  Já það er alltaf jafn ofboðslega gott að koma í gististað, fara úr rykugum og svitablautum fötum, skola af sér, þetta er svo sannarlega gulrótin í dag sem og alla aðra daga.  Nú er klukkan að verða sjö, sólin skín og það er logn í sveitinni.  Milli átta og níu fer ég í rúmið og í lokin ætla ég að senda ykkur þetta:  "láttu þér aldrei finnast að þú hafir ekkert að gefa"

Ein sem er þakklát fyrir enn einn gefinn daginn.    

Framhald frá sunnudegi

Við fórum að borða á veitingastað og fengum okkur bara góðan mat.  Svo fórum við að rölta um bæinn og klukkan sjö römbuðum við á gömlu kirkjuna sem svo er kölluð.  Við fórum inn og þar sátum við notalega helgistund með 19 öðrum kirkjugestum og starfsfólki.  Þar á meðal var ung kona sem spilaði undurfallega á fiðlu og organisti lék undir.  Þetta toppaði alveg endirinn á góðum degi.  Núna er klukkan hálf níu og ég á leið í rúmið og það er eitthvað svolítið spennandi að gerast hjá okkur - kannski viðtal á morgun.  Það gæti verið, þið og við verðum að bíða og sjá.  Góða nótt.

2. júní - sunnudagur

Fyrst langar mig að setja niður falleg orð sem ég sá á spjaldi á leiðinni okkar í gær og þar stóð - snælda fannst 1960 í Lume og á hana var rúnaletur sem þýddi þetta: "peace to who ever wear it, luck for the one who has it" og undir var skrifað Ingevald.  Ég varð bara að setja þetta hér inn - finnst þetta fallegt.

Jæja eftir langan svefn og hvíld fengum við morgunverð klukkan átta í fallega eldhúsinu á Sörbeygarden.  Allt gert svo fallega fyrir okkur af ungum hjónum sem eru nýbúin að kaupa þennan stað.  Þarna var áður einhverskonar hestabúgarður og þar voru meðal annars íslenskir hestar.  Sólin skein við okkur er við lögðum af stað en golan var köld.  Storsjöen var mestan hluta göngunnar með okkur og það var notalegt að heyra gjálfrið í vatninu á leiðinni.  

Nú var mikið útsýni, lítið um skógarrölt og ýmist voru stígarnir steyptir eða malargötur.  Það er alveg ótrúlegt hvað það er VONT fyrir fæturna mína að ganga á steypunni - allskonar stingir og verkir poppa upp.  Þá seilist ég í vasann, ein eða tvær hvítar gleyptar og svo smá lagast þetta.  Á leiðinni í dag blöstu við okkur fallegir sveitabæir, lítil þorp, vatnið stóra og mikla.  

Nú fórum við að sjá fleira fólk á gangi með hunda, börn í kerrum, hlaupandi fólk á öllum aldri og þónokkrir heldri borgarar brostu fallega er við gengum hjá - hey hey var kveðjan yfirleitt sem við fengum frá þeim.  Þegar við vorum eitt sinn alveg komin nálægt vatninu sáum við mann koma út úr bíl með golftösku.  Hann tók kylfurnar sínar upp úr töskunni og lagði þær í flæðarmálið og vatnið gutlaðist upp á miðjar kylfur.  Þetta skildi eftir spurningu í höfðinu á mér. Hvað er hann að gera?  Þvo kylfurnar eða???  Allavega vissi hann alveg hvað hann var að gera, það sást á öllu og hann var bara kátur, kallaði til okkar eitthvað sem ég skildi ekki.  

Á leiðinni í dag tókum við eitt hvíldarhlé við vatnið því þetta var stuttur dagur og sólin vermdi okkur þó að hitinn frá henni kæmi í bakið.  Og nú blasti Östersund bærinn við okkur.  Fallegur, stendur í hlíð eða hæð eða kannski undir litlu fjalli og tré allt í kring.  

Við stefndum að kirkjunni sem er víst nefnd hérna Stóra kirkjan.  Já hún er stór og hún er falleg og þegar við gengum upp tröppurnar til að athuga hvort hún væri opin kom aðvífandi að okkur enn einn vinur pílagríma.  Kona á besta aldri hvatti okkur til að koma inn, vildi endilega að við kæmum inn.  Það var messa í gangi og langt liðið á hana, við settumst niður og nutum.  Og þarna gat ég raulað með, Ó heyr mína bæn.  Þetta var bara notalegt.  

Og í altarisgönguna fórum við þó við værum ekki í sunnudagsfötunum.  Eftir messuna var okkur boðið í kaffi og brauð - allir svo elskulegir.  Presturinn sem heitir Hanna hefur starfað þarna í fimm ár og kom og heilsaði upp á okkur og spurði um ferðalag okkar.  Fannst þetta merkilegt að við ætluðum að ganga alla leið til Þrándheims.  Hún sagði mér að hún þekkti tvo presta á Íslandi, þær Örnu og Guðrúnu Karls.  Gaman að þessu.  

Við vorum bara fjarska glöð þegar við héldum síðasta spölinn að gististaðnum.  Vorum komin þangað korter fyrir eitt og gengum inn í Ledkrysset hostel og það var gott að vera með einn svona stuttan dag.  Það voru aðeins litlir 14,1 km.  Það sem eftir lifir af deginum ætlum við að kíkja í miðbæinn og skoða mannlífið.  Og í dag á hann Ingi Ragnar minn ömmstrákur 18 ára afmæli og hann fær hamingjuóskir og hlýjar kveðjur frá ömmu.  Í lokin þetta:  "við þiggjum með því að gefa".

Létt yfir konunni á sólríkum degi 

1. júní - laugardagur

Áttundi dagur í göngu.  

Góður svefn og hvíld síðastliðna nótt og lagt af stað klukkan 7 í morgun.  Já það var langur dagur framundan og því ákváðum við að hafa góðan tíma þennan daginn.  Það var logn og sólarlaust - fínt gönguveður.  Við fengum þessa mjúku undir fæturna í mestallan dag, líka malarvegi og skafarinn (eins og veghefillinn var kallaður í minni sveit) var greinilega nýbúinn að hefla malarveginn og því var jarðvegurinn mjúkur og góður.  

Það er alltaf verið að spá rigningu en ekki kom hún á okkur, sem við erum afar þakklát fyrir.  Jæja það var á stefnuskránni hjá okkur að stoppa á tveggja klukkustundar fresti, nærast og fara úr skónum ef við nenntum því.  Við gengum frammá nokkur hús og þar á lóðinni var kona að sýsla úti.  Það passaði ágætlega að stoppa því það voru tveir tímar síðan við lögðum af stað.  Hún spurði hvort við vildum kaffi og við þáðum það nú heldur betur kát.  Hún er þarna með litla greiðasölu, kaffi og kökur og svo ræktar hún sumarblóm og selur.  Á veturna er hún að vinna allskonar hannyrðir úr ull en hún er líka með kindabúskap.  

Hún sýndi okkur fallega formaða steinplötu sem á var meitlað Trondheim 385 km (ef ég man þetta rétt).  Þennan stein fundu hún og maðurinn hennar ofan í jarðveginum þegar þau voru að jarðraskast þarna í lóðinni.  Þetta var fallegur steinn og þarna eru þau með hann til sýnis við veginn og það var það sem vakti athygli okkar fyrst.  Við fengum okkur sæti þarna úti hjá henni því veðrið var fínt og hún að dúllast þarna í kringum okkur.  Kaffið bragðaðist ótrúlega vel og sætabrauðið - ekki skemmdi það nú fyrir.  Ger valdi sér muffins en ég fékk mér kanilsnúð sem var svo girnilegur, ég tók hann framyfir, og bragðaðist þetta allt óskaplega vel.  Þarna sátum við í rólegheitum, ég fór úr skónum, og við hvíldum okkur þarna í góðan hálftíma.  Í túninu við húsið stóð óskaplega fallegur gamall grænn bíll, ég held það hafi verið Dodge, ég er ekki alveg viss.  Þennan bíl nota þau oft hjónin, skreppa á honum í sveitarúnt.  Þarna var líka allt önnur tegund af bíl, eldgamall Zinger bíldrusla, hjólalaus og öll í klessu.  Konan sagðist hafa fundið hræið á kafi í trjám og drullu í nágrenninu.  Hún lét flytja það heim til sín í lóðina og á hverju sumri setur hún blóm um allt í bílinn og mosa á þakið.  Það voru að byrja að skjótast græn blöð upp úr bílnum sem verða í sumar appelsínugul.  Mikið hefði verið gaman að fá að upplifa það því þetta er örugglega fallegt.  

Og nú var okkur ekki lengur til setunnar boðið og lögðum af stað og gengum meðfram enn einu vatninu.  Fuglasöngurinn var á báðar hendur, alltaf mikið af allskonar söng sem gleður, mörg falleg sumarhús, líka mörg yfirgefin og ótrúlega margir bílar í reiðileysi.  Það er eins og beðið sé eftir því að þeir verði að moldu, sem verður náttúrulega ekki.  Við gengum í kyrrð og ró við Ger - gerum það oftast nær og það er ósköp gott.  Tveimur tímum seinna fórum við að hugsa okkur til setu - sáum eitt sumarhúsið.  Þar var bekkur sem við skelltum okkur niður á.  10 mínútna hvíld, smá vatnssopi og næring - það er allt sem þarf.  Og áfram skyldi halda.  Þegar við vorum að leggja af stað kom ungur maður akandi að okkur.  Hann átti þá þetta sumarhús.  Hann var hinn besti við okkur og hélt það væri nú í lagi að við sætum þarna og hvíldum okkur.  Ég spurði hann að því af hverju vötnin væru alltaf nefnd með "sjön" í endingu.  Ég taldi að þetta þýddi sjór (ekki nógu góð í sænskunni).  Hann sagði að sjön væri vatn en havet væri sjór.  Og nú vitum við þetta.  Við kvöddum þennan unga mann og héldum af stað, veðrið lék enn við okkur.  

Klukkan tvö komum við til Brunflo.  Bæjar sem hefur hraðbanka og matvörubúðir og það var gott því nestið var orðið að skornum skammti og nú var bætt aðeins í pokann.  Þá var farið í hraðbankann og rifið út eitthvað af aurum, eins gott að vera nýbúin að fá greitt fyrir að gera ekki neitt.  Eða allavega að gera lítið.  Við settumst á bekk í bænum og borðuðum ótrúlega gott bláberjajógúrt.  Á leiðinni út úr Brunflo stóð kirkjan sem tilheyrir bænum og liggur Olavsvegurinn okkar þar hjá.  Þessi kirkja er í tveimur hlutum, turninn stendur einn og sér og kirkjuhúsið sjálft við hliðina.  Turninn er 16,5 metra hár.  Þegar við tókum í hurðina á kirkjunni þá vorum við heppin - hún var opin.  Þessi kirkja er stór og falleg og þarna var ung stúlka að vinna og hún spjallaði við okkur og sagði að þarna hefði verið skírn í dag, tónleikar með barnakór í kvöld og messa og skírn á morgun.  Já það var nóg að gera hjá henni og þeim sem þarna starfa.  

Við héldum áfram og nú var víðsýni til allra átta.  Við sáum fallegar sveitir og langt í fjarska snævi þakin fjöll.  Ég velti því fyrir mér hvort snjórinn sem hefur verið á þessari leið sem er framundan hjá okkur verði farinn þegar við komum?  Það verður seinnitíma vandamál - nú eða skemmtun.  

Þegar við vorum búin að ganga einhverja 3-400 metra frá kirkjunni komum við að skilti sem á stóð að væri einhver vatnsuppspretta sem Ólafur helgi átti að hafa komið við.  Og við þangað.  Gengum niður 74 tröppur og skoðuðum þessa litlu lækjarsytru.  Og svo þurfti að ganga 74 tröppur upp aftur!  Það er alveg ótrúlegt að það var bara ekkert erfitt.  Eftir svolitla göngu, kannski einn km komum við á yndislegan stað þar sem við ætlum að gista.  Þessi staður heitir Sörbygarden.  Við erum hér með heila hæð, útsýni sem er fegurðin ein, vatn og hús og bæir hinum megin við vatnið sem heitir Storsjön.  Sólin farin að skína og við komum í þetta fallega hús klukkan þrjú.  Við höfum verið 8 tíma á ferðalagi í dag og þar af 7 klukkustundir á göngu.  Og heyrið þið nú 27,1 km í dag á göngu.  

Á morgun mun verða stuttur dagur, 13-15 kílómetrar.  Þessi dagur var góður og ég er ágætlega stemmd og eftir góðan svefn og hvíld held ég áfram og vonandi fáum við ekki of mikið af sól.  Helst af öllu vildi ég hafa veður eins og var í dag.  Smá gola af og til, hlýtt, kyrrt og gott að vera úti.  Sendi kærar kveðjur heim.  Sakna og hugsa hlýtt til ykkar og til litlu systur minnar:  "ég er enn að leita að ísbúð" hahaha.  Í lokin þetta:  "fetaðu veginn í kyrrð jafnvel þótt þú sért með öðrum í för".  

Sæl og sátt en stundum svolítið einmana þó Ger sé ágætur  

Föstudagur 31. maí

Góðan daginn héðan frá Viking Camping í Gallö.  Klukkan er 04:30 þegar ég skrifa þetta.  Sólin vakti mig og hún skín hér yfir vatnið beint á gluggann á litla sumarhúsinu.  Svo nú verður lesið eitthvað um leiðina sem verður verkefni huga og fóta í dag.  Meira skrifað í lok göngudags, ætla að reyna að sofna aftur.

 

Jæja eftir að hafa upplifað sólarupprásina í nótt tókst mér að sofna aftur eftir að ég hafði farið út og tekið sólarmynd.  Í gærkvöldi hellirigndi hérna og þá var enn eitt samtal tekið við þann sem fylgir mér.  Ég vaknaði klukkan korter fyrir sjö og allt gekk sinn vanagang nema nú lögðum við í hann klukkan 7:45.  Það var kalt, 5 stiga hiti og kaldur vindur en það var þurrt, já ég var bænheyrð.  Við höfðum hugsað okkur að koma við í einu búðinni í Gallö en hún opnaði ekki fyrr en klukkan 9.  Og við vorum þar klukkan 8.  Nú voru góð ráð dýr:  bíða - eða halda áfram.  Það var haldið áfram.  

Fyrstu kílómetrarnir voru á malbiki en svo tók við malarstígur og tré á báða vegu.  Þau skýldu okkur þó að nokkuð vel fyrir vindinum.  Og þau héngu yfir okkur í langan tíma mörg dökk ský,léku sér á himninum og svo kom smá skúr.  Við tókum engan séns, fórum í regnbuxurnar, ullarvettlingarnir á hendurnar mínar og húfa ofan í augu.  Já það var ansi napurt og ótrúlegt en satt, það kom haglél.  Ég fór nú bara að hlæja, sólin heima á landinu mínu og ég hér í hagléli í Svíþjóð.  En sem betur fer var þetta bara smá sýnishorn, en vindurinn hvarf ekki.  Alltaf þegar við komum niður úr skóginum og að Anvik vatni var ískalt.  Og vötnin hér eru stór og löng og því var oft kalt á okkur.  Við hittum elskuleg hjón sem gáfu okkur gott ráð, ganga malarveginn, ekki með vatninu.  En það voru þessar tvær leiðir sem við gátum valið um og voru c.a. 5 km.  Ég var bara kát með að ganga malarveginn því hann lá að mestu í gegnum skóg og þá var skjól.  Sólin sýndi sig af og til og það var gaman að sjá og finna geislana milli trjánna.  

Um klukkan 10 komum við að kirkjunni í Revsund.  Falleg kirkja á fallegum stað.  Við gengum í kringum hana en allar dyr læstar. Þá kallaði til okkar maður sem var að vinna í skúr rétt við kirkjuna og spurði hvort okkur vantaði vatn. Hann sagði okkur að það væri ekki óhætt að drekka vatnið sem væri úti í garði í krananum.  Nei okkur langaði bara að skoða inn í kirkjuna sögðum við.  Hann var svo elskulegur að opna fyrir okkur, sagði að kirkjan tæki um 600 manns í sæti og við skyldum bara hafa allan þann tíma sem við vildum.  Það skorti ekki plássið fyrir okkur!  Ekki get ég neitað því að það var gott að koma inn í hlýjuna.  Kirkjan er alveg ótrúlega stór og hún var byggð aftan við kirkju sem þarna stóð, en sú kirkja er ekki lengur hér.  Í nýju kirkjunni er altari úr gömlu kirkjunni sem er alveg með ólíkindum fallegt, ég var alveg bergnumin.  Þarna var gott að vera og við tókum okkur langa pásu.  Fengum okkur að borða áður en við fórum út í rokið, kvöddum manninn góða og héldum af stað.  

Og nú tóku við stígar sem voru upp og niður, upp og niður.  Mjúkir voru þeir en einhvern veginn endalausir.  Ég varð að hafa augun opin svo ekki rækjust fætur í tré eða rætur eða annað sem er á skógarstígum.  Við komum síðan að svæði sem var allt niðurrifið.  Öll tré höfðu verið söguð niður örugglega fyrir löngu, löngu síðan.  Þarna var einhvern veginn grár litur á öllu.  Dálítið skrítið að ganga í gegnum þennan "ekki skóg".  Þarna á göngustígunum urðu á vegi okkar margir glitrandi bleikir steinar.  Ég hefði svo verið tilbúin að taka einn með mér handa litlum steinasafnara, en þeir voru allir svo stórir og þungir.  

Eftir þessa gráu trjáboli komum við að stóru engi.  Iðagrænt og fallegt og bíður eftir að láta slá og heyja.  Þar í skógarjaðrinum dálítið frá okkur stóð fallegt dádýr og sólin skein svo fallega á það.  En dádýrið var ekki lenga að láta sig hverfa þegar það kom auga á okkur, stökk fimlega inn í skóginn.  

Enn var sami kuldinn á okkur og við stoppuðum því ekki nema einu sinni eftir kirkjuheimsóknina.  Þa uppi í skógi stóð gamalt hrörlegt kofaræskni með smá verönd fyrir framan, borði og bekk.  Ekki sérlega spennandi en það veitti skjól.  Svo lá leið okkar niður á við og ég varð einhvern veginn á undan Ger.  Ég sá að hann var eitthvað upptekinn við símann sinn svo ég hélt bara áfram niður á við niður að vatni.  Þegar ég er komin niður á veg eru tveir slóðar sem lágu í sitthvora áttina.  Annar slóðinn var með merki Olavsvegarins en hinn var merkjalaus.  Ég tók straujið á merktu leiðina og var komin svolítinn spotta og ekki birtist Ger.  Þá byrja ég að kalla og hann svaraði í fjarska.  Ég gekk því til baka að vegvísinum og þá kom karlinn til baka frá ómerktu leiðinni.  Hann sagðist ekki hafa séð neina merkingu. Ég benti honum á merkið rétt fyrir framan hann, æji sagði hann, ég var að skoða símann minn og tók ekki eftir merkinu.  Ótrúlegur að lesa á símann sinn, feisbúkkina, það var það.  Ég bað hann vinsamlegast að lesa ekki á símann á meðan hann væri á göngu.  Það er hættulegt og síminn getur alveg beðið og þetta er algjör óþarfi.  Hann tók þessu öllu vel og við hlógum bara að þessu.  

Og nú vorum við komin til gististaðarins sem er Pilgrimstade.  Þangað vorum við komin klukkan tvö og 21 km að baki.  Þó dagleiðin væri ekki löng þá var hún upp og niður, mikill vindur og kuldi og það var það sem gerði þetta ef til vill erfiðara.  En svona bara til að lofa ykkur að vita, þegar við vorum komin í hús þá kom rigningin - æðislegt.  Sjöundi göngudagurinn að baki og allt í lagi með heilsufarið.  Við erum búin að panta okkur gistingu á morgun og sunnudaginn.  Og hér er yfirleitt beðið um greiðslur í peningum - á flestum stöðum.  Þeir eru ekkert hrifnir af því að taka við kortum.  Svo nú þarf að bæta við seðlum þegar við finnum banka eða hraðbanka, þeir eru nú ekki á hverju strái hér.  Við alltaf í sveitinni - Innland, eins og einn Svíi sagði við okkur í dag:  "þið eruð Innland".  

Í lokin þetta:  "hlýddu á veröldina í kringum þig, hlýddu á sál þína, hlýddu á Guð".

Góða nótt þið sem þetta lesið og hjartans þakkir til ykkar sem nennið að senda mér línu á bloggið mitt.  Það er mikið gott og gaman að lesa.  

Veðurbarna konan á veginum.

30. maí - fimmtudagur

Frá Bracke til Gallö - 24 kílómetrar.  

Vaknaði á sama tíma og venjulega og nú var lúxus, bara gengið að morgunverðarborði - allt tilbúið hjá kellingunni.  Gæti alveg vanist þessu.  

Klukkan 8:20, já merkilegt að þessi tími poppar upp aftur og aftur, var gengið af stað.  Þurrt úti en kaldur vindur sem var í bakið á okkur sem betur fer.  Fæturnir bara góðir og ég er farin að venjast pokaburðinum.  

Hollendingurinn er aðeins að kvarta um eymsli í ökkla en ég get ekkert gert í því svo hann verður bara að meta þetta sjálfur og hana nú - ekkert þýðir að væla í mér.  Við gengum á mjúkum og góðum stígum í c.a. 21 km af þessum 24 svo þetta var frábært.  Ekki eins mikið upp og niður í dag en þannig var það í gær, dálítið mikið upp og niður.  Við stoppuðum eftir c.a. tvo tíma í biðskýli fyrir farþega strætó og nærðum okkur svolítið.  Þá komu eldri hjón gangandi til okkar frá húsi sem var þarna rétt hjá.  Þau sögðu okkur að það kæmi enginn strætó í dag, hahaha, gaman að þessu.  

Eftir smá hvíld héldum við áfram og yfirleitt á göngu erum við ekki að spjalla.  Það er svo gott að upplifa kyrrðina og náttúruna allt í kring.  Fugla, blóm, tré, smádýr sem eru fyrir fótum mínum, allt vekur þetta upp góðar tilfinningar fyrir því sem ég er að gera, að vera úti og ganga.  

Við erum meira og minna í sveitunum, komum inn í einstaka þéttbýli, ekki mörg hús og svo er einn og einn bær sem við göngum hjá.  Áin Giman hefur verið okkur á vinstri hönd meira og minna í dag.  Þegar við komum að langri trébrú, 96 metra langri, og áin frussandi undir henni leist mér ekki á blikuna.  Ég skal segja ykkur það, mikið var ég glöð þegar ég sá að hún var lokuð vegna viðgerðar.  Úff ég er ekkert neitt sérlega hrifin af göngubrúm eins og sumir vita.  Leiðin okkar lengdist aðeins því við gátum ekki farið yfir brúna en það var vel þess virði.  

Um hádegi stoppuðum við við lítið sumarhús við ána, enginn var heima, og við snæddum hádegisverð.  Gott að fara úr skónum smá stund.  Gangan í dag gekk vel hjá okkur.  Við sáum engar kirkjur í dag og höfum ekki séð neina í sveitunum.  Það er öðruvísi en heima - við sjáum aðeins kirkjur í bæjunum.  Og ekki eru bensínstöðvarnar að troða okkur um tær neinsstaðar, þær eru aðeins þrjár sem við höfum séð á þessum sex dögum og engin í strjálbýlinu.  

Við komum hingað á Viking camping klukkan þrjú en hér gistum við.  Þetta er fallegur staður sem stendur við vatnið, fullt af sumarhúsum og mikið um að vera.  Grimnasafjorden heitir vatnið sem við erum hjá núna.  Það var búið að spá rigningu á okkur í dag en eftir að við komum í hús þá fór að rigna.  Það er alveg með ólíkindum hvað við erum heppin.  

Nú ætlar frúin að gæða sér á lasagne og svo beint í rúmið.  Í lokin þetta:  "ég elska ekki manneskjuna minna - en náttúran er stórkostleg".  

Rúna biður fyrir kveðju og er orðin nokkuð góð í fótunum.

29. maí - miðvikudagur.

Borgsjö til Kungsstugan.  Í dag gengum við 21,5 km.  

Sú er þetta ritar vaknaði nokkrum sinnum síðastliðna nótt við það að það hellirigndi.  Ekki beint spennandi en ég sendi "ferðafélaganum" sem fylgir mér og verndar mig smá skilaboð í huganum að þetta blauta sem kemur að ofan yrði búið klukkan átta.  Klukkan sjö var allt gert klárt, allt blautt úti en engin rigning, so far, so good.  

Þessi leggur sem við göngum í dag hefur þá ókosti að það er ekki um neina gistingu að ræða í lokin.  Aðeins gamalt yfirgefið hús, ekkert vatn eða rafmagn og þar af leiðandi enginn hiti.  Þarna inni eru bara fjögur rúm, tveir stólar og borð og ekkert annað.  Salerni einhversstaðar langt í burtu.  Og þar sem ég er nú uppi á þessari öld, búin að ganga langa leið í dag þá ákváðum við félagarnir í gönguhópnum þetta (og þetta var ákveðið í gær þegar við fengum upplýsingarnar um þennan stað): Dagurinn á morgun frá Kungsstugan til Bracke er ekki neitt spennandi en hann er 22 km og því verðum við sótt í þetta gamla hús og okkur ekið 22 km til Bracke.  Já þetta er kannski talið að við séum að svindla, so what, ég er nú orðin 68 ára.  Við gistum allavega ekki hér í Kungsstugan.  Ég sit þar inni í þessu gamla, kalda og hráslagalega húsi og við bíðum eftir því að verða sótt.  

Nú jæja, koma sér að því sem gerðist í dag.  Okkur leið bara vel þegar við lögðum af stað klukkan 8:05.  Þessi dagur bauð í byrjun upp á mjúka fallega stíga gegnum skóga og runna.  Svo tók við ganga meðfram óslegnum túnum en það var búið að slá braut fyrir okkur, ójá alveg dekrað við mann.  Rigningin hékk yfir allt um kring og sólin braust út á milli.  Og það blés heldur hressilega og hitastigið var ekki hátt, þetta var eins og íslenskt haustveður.  Sem betur fer hafði ég haft vit á að setja á mig húfuna og vettlingana áður en ég lagði af stað í morgun.  

Á einum stígnum okkar inn á milli trjánna komum við auga á dádýrskálf - fallegur. Hann horfði til okkar með þessum stóru fallegu augum sínum og tók svo á sprett inn í skóginn.  Allur göngudagurinn í dag var eingöngu á náttúrunnar jarðvegi.  Ótrúlegt hvað það munar miklu fyrir fæturna.  Í löngu matarstoppunum okkar, sem eru kannski 20 mínútur/hálftími, þá ríf ég mig úr skónum.

Og á leiðinni í dag kom ég að steininum Rassfar.  "Rassfar í steini" er bók með þessum titli sem kom út og er held ég eftir Jón Björnsson ef ég man rétt, en hann hjólaði þessa leið.  Svolítið gaman að finna þennan stein og upplifa rassfar í steini, (rassfar Ólavs helga) segir sagan.  

Jæja bíllinn kom að sækja okkur á Highway E-14 klukkan hálf fjögur.  Hann ók með okkur á 120 km hraða á Hótel Jamtkrogen.  Æðislegt lítið hótel og kostar 5500 krónur með morgunmat.  Góð og heit sturta, engir nýjir "íbúar" á ferðinni en aðeins hefur fjölgað hólunum á hausnum.  En þetta er ekkert sem pirrar mig - þetta hverfur.  Og nú á að kaupa sér að borða og eftir það verður farið í Coop og verslað nesti fyrir morgundaginn.  

Jæja, allt er þetta gott og allt í lagi, mér líður vel og ég vona að þið hafið það gott elskurnar til sjávar og sveita.  Bara sátt og hress eftir daginn.  Og í lokin þetta:  "Skógurinn í kringum heimili okkar er einnig jörðin að vakna"

Rúna, búin að ganga í 5 daga, bara þokkalega hress 

28. maí - þriðjudagur

19 kílómetrar í dag.  Gengum frá Fransta til Traporten í Borgsjö.  

Jæja eftir aldeilis dásemdar svefn var drattast á fætur um sjöleytið.  Blautt úti - hafði greinilega hellirignt.  En vitið þið bara hvað!  Það rigndi ekki meira þennan dag - ég er svo lánsöm.  

Við tókum því rólega og lögðum af stað klukkan 9:05.  Í þrjá og hálfa klukkustund nutum við þess að ganga á mjúkum - já undirmjúkum skógarstígum, með á aðra höndina fallega rennandi á og hina tré upp um allar hlíðar.  Þetta var alveg ótrúlega gott og morguninn var meira og minna genginn í þögn.  

Þegar við lögðum af stað í morgun vorum við mjög vel dúðuð - áttum von á rigningu og kulda.  En það leið ekki á löngu uns íslenska konan fór úr flísinu og var á stuttermabolnum innan undir þunnri úlpunni.  Sá hollenski var hinsvegar áfram í þrennum langerma peysum og skildi ekkert í termostatinu hjá mér hahaha.  

Við stoppuðum annað slagið, svona á eins og hálfs til tveggja tíma fresti.  Fengum okkur að drekka og borða og svo var stoppað inn á milli og teknar myndir.  Fallegar sveitir umluktu okkur í allan dag og nú fórum við að sjá meira líf í kringum bæina.  Það var hlýtt og lognmolla á göngunni og við tókum okkur tvisvar það bessaleyfi og fórum að sumarhúsum sem urðu á vegi okkar, bönkuðum á dyr og kíktum inn um glugga.  Já, af hverju vorum við að þessu?  Okkur vantaði hvíldar og nestisstað og á báðum þessum stöðum: örguðu bekkirnir við bústaðina á okkur.  Gaman að hafa smá spennu í þessu.  En auðvitað skildum við vel við - allt rusl tekið með í bakpokanum.  

Klukkan tvö komum við til lítils bæjar, Borgsjö, og fengum gistingu í litlu sumarhúsi - bara fínt.  Æðislegt að komast í sturtu og stinga á einum íbúa.  Tvö flugnabit er ég búin að fá - hlýtur að vera svona gott bragð af mér því ég bryð Nelfast töflur eins og enginn væri morgundagurinn hahaha.  Núna sitjum við á veitingastað, þeim fyrsta sem við komum á, og ætlum að fá okkur eitthvað gott að borða og hér er eina nettengingin í bænum.  

Úti er blankalogn og klukkan er fimm.  Að sjálfsögðu er ég þreytt eftir hvern dag en það er allt í lagi með mig.  Dag í senn - það er það sem gengur á svona ferðalagi.  "Ferðafélaginn" minn góði sem alltaf heldur utan um mig gengur með mér.  Sendi ykkur hlýjar kveðjur og takk fyrir kveðjurnar ykkar á blogginu - þær ylja og uppörva.  Þar til næst:  Horfðu vel á hvern göngustíg og spurðu sjálfa/n þig aðeins einnar spurningar: hefur þessi stígur hjarta? 

 

Þakklát kona á veginum

27. maí - mánudagur

Þegar ég leit út í morgun kl 7 skein sólin yfir allt og það var stafalogn.  Við fengum okkur morgunmat, reimuðum á okkur skóna, pokinn settur á bakið - úff aðeins þyngri en í gær.  Nestið tekur sinn toll - ójá - en ef ekkert er etið og drukkið þá verður engin ganga.  

Lagt af stað klukkan 8:20.  Við gengum með Ljungan ánni, alger kyrrð og villt blóm við veginn.  Falleg eru þau mörg blómin og mikil litadýrð í görðum við hús á leiðinni.  Það hefur vakið spurnir hjá okkur hversu lítið við verum vör við fólk svona hér og þar.  Veltum því fyrir okkur hvort allir væru í vinnu eða bara inni.  Í dag gengum við miklu meira inni í landinu í sveitum og það er næstum eins og enginn búi á bæjunum.  Svo rákumst við á tvo eða þrjá sem gáfu sig á tal við okkur.  Alltaf gaman að hitta fólk og spjalla.  En það er mikið um það að bílstjórar sem aka framhjá okkur veifi - það er skemmtilegt.  

Um hádegisbil sáum við stóra byggingu í fjarska umlukta trjám og sólin skein yfir allt.  Ég ímyndaði mér náttúrulega að þetta væri einhver höll sem kóngurinn ætti kannski.  En á leið okkar var maður sem tók okkur tali og við spurðum hann um þetta stóra hús.  Hann sagði okkur að þetta hefði verið notað sem hús fyrir geðsjúka og þeir sem þarna voru og gátu unnið fengu vinnu á bóndabænum við hliðina.  Hann sagði að það hefði verið gott fyrir fólkið að vinna og þarna hefði þeim liðið vel.  En þessi staður var lagður niður 1985 og núna er rekið farfuglaheimili þarna.  Við ákváðum því að kanna málið um leið og við gengum framhjá bóndabýlinu.  Og viti menn, þarna var ungt fólk sem tók elskulega á móti okkur.  Gaf okkur kaffi og vildi allt fyrir okkur gera.  Það var sko vel þegið að fá kaffi því ótrúlegt en satt höfðum við ekki drukkið kaffi síðan á flugvellinum í Stokkhólmi.  Eingöngu drukkið te og stöku bjór.  Þarna settumst við út í blíðuna með kaffið góða og fengum okkur af nestinu okkar.  

Að lokinni góðri hvíld var haldið aftur af stað og ekki var laust við að heyrðust smá stunur og stirðleikinn var auðsjáanlegur eftir setuna.  Allt fór þetta þó batnandi og á leið okkar urðu svanir og mávar, hestar og hænur, geltandi hundar í búrum (sem betur fer því ekki voru þetta allt smáhundar).  Nú fór leiðin að styttast og á leið okkar urðu heilu akrarnir af fíflablómum (þorði ekki að skrifa fíflum - gæti misskilist).  Og þetta var fallegt þó ég sé ekkert sérlega hrifin af þessari jurt.  

Í dag var undirlag fótanna 60% malbik eða harður jarðvegur en afgangurinn möl og skógarstígar.  Við komum til bæjarins Fransta um klukkan hálf fjögur.  Rukum í búðina og keyptum í matinn og einn 3,5%.  Þegar við komum út úr búðinni kom smá demba, alltaf heppin hún ég, kemur á réttum tíma.  

Og núna erum við í því flottasta sem ég hef gist í - heil stór hæð fyrir okkur.  Uppábúin rúm, handklæði, þvottavél og þurrkari, já bara að nefna það - við höfum það í Villa Stenhuset Kantofsgatan 11.  Þetta er aldeilis dásamlegt að vera hérna.  Jæja, nú fer að halla á daginn.  Ég er tveimur tímum á undan ykkur heima og ég fer alltaf snemma að sofa.  Í dag gengum við 26,6 kílómetra. 

Og meðan ég man, ég er búin að segja íbúunum upp húsnæðinu (blöðrunum).  En þegar ég kíkti eftir göngu dagsins var einn íbúi mættur óboðinn.  Hann var snarlega fjarlægður úr íbúðinni og vonandi fæ ég frið fyrir þeim það sem eftir er.  

Jæja elsku þið sem lesið bullið í mér, hugsið bara hlýlega til mín, þá veit ég að þetta verður í lagi.  Hafið það gott og í lokin þetta: "Sumarblærinn blíði hann beri til þín inn, frá mér kærsta kveðju og koss á vanga þinn."

Sátt kona og þreytt á Olavsvegi.