3. júní - mánudagur

Frá Östersund til Rödenhaste, aðeins lengra en Röden.  23,4 km í heildina.  

Jæja það rigndi í alla nótt og ég vaknaði um fjögurleytið, leit út, logn og rigning.  Smá bón sendi ég út í hugann og klukkan sjö var allt blautt en stytt upp.  Og svo að þessu viðtali sem ég nefndi við ykkur í gær.  Ung kona að nafni Sonja vinnur að hluta fyrir samtökin um Olavsveginn og hún hafði samband við okkur fyrir nokkrum dögum og bað um að fá að hitta okkur þegar við kæmum til Östersund.  Eftir morgunmatinn hittum við hana fyrir utan hostelið þar sem við gistum.  Hún fór með okkur á kaffihús og þar spurði hún okkur um ýmislegt frá göngunni okkar.  Hvernig við hefðum kynnst og fleira og fleira.  Hún ætlar að vinna úr þessu og birta á vefsíðu Olavsleiðarinnar.  Kaffisopinn var góður, gaman að eiga eina klukkustund með henni og í lokin gekk hún með okkur að vatninu og tók mynd af okkur í fallegum garði.  Já ævintýrin eru allsstaðar og þetta var eitt slíkt.  Ég vona bara að ég hafi ekki orðið mér til skammar í viðtalinu, allavega var ég róleg með þetta.  

Klukkan níu lögðum við svo af stað.  Það var hlýtt en rigndi á okkur fyrsta hálftímann.  Steyptur stígur í byrjun en svo komu þessir góðu.  Leiðin lá yfir brú til Frösön og þar gengum við um sveitina upp hæðir og fallegt var að líta til baka yfir Östersund.  Sjá turnana á ráðhúsinu og kirkjunni gnæfa yfir og það var ótrúlega fallegt.  Það var gaman að ganga með Storsjöen, algjör stilla og hætt að rigna, 15 gráðu hiti.  

Við komum að Frösön kirkju klukkan 11 eftir góða skógargöngu en í skóginum hittum við konu með tvo hunda og hún sagði okkur að kirkjan væri opin.  Við vorum nú heldur betur kát með að geta komist inn, setið og hvílt okkur.  Skoðað og myndað ótrúlega stóran og mikinn klukkuturn sem er allur úr timbri og var reistur 1754, ótrúleg bygging.  Kirkjan sjálf stendur spölkorn frá, hvít og falleg að innan og utan.  Þarna vorum við í rúman hálftíma og héldum svo áfram í hlýju og góðu veðri.  

Og nú var það malbikið í einhverja kílómetra og þá varð að takast á við það.  Við gengum framhjá Hembygdsgarden sem er einskonar Árbæjarsafn en mun minna í sniðum.  Þar var meðal annars lítið hús sem hafði verið skóli fyrir drengi, bókasafnshús frá 1830 og kaffihús.  Einn bolli og kanilsnúður - ekki hægt að sleppa því.  Frá kaffihúsinu lá leiðin framhjá flugvellinum sem stendur á eyjunni Frösen, en eyjan er sú stærsta í Storsjön.  Það var bara heilmikið um að vera á flugvellinum og gnýr yfir höfðum okkar í alllangan tíma.  Nú var ég farin að finna til þreytu í fótunum því malbikið var búið að vera í einhverja kílómetra og þá verður allt einhvern veginn erfiðara.  

En það birtir alltaf, skógarstígur meðfram Storsjön og þar stoppuðum við í flæðarmálinu.  Fallegir hvítir og svartir steinar fönguðu augu mín, ég tók fáeina lauflétta í vasann fyrir ömmusnáða.  Og við horfðum á útsýnið yfir þetta stóra og mikla vatn - allt til lands hinum megin þangað sem ferðinni var heitið í dag.  

Þá kom ég auga á þessa risastóru brú, hún blasti við.  Átti ég semsagt eftir að ganga yfir hana??  Já, það var ekki um neitt annað að ræða.  Og engin aðskilin gönguleið fyrir fólk á göngu á brúnni!  Hún lá í stórum boga og ekki hægt að sjá umferð á móti þér koma fyrr en á hæsta punkti.  Þetta var í lagi í byrjun en svo fór hún hækkandi.  Mér fannst þetta erfitt, ég gekk eins hratt og ég gat, leit aldrei niður, gaut augunum rétt aðeins til hliðar en ekki of oft og tók enga mynd fyrr en ég var næstum komin yfir.  Þessi brúarganga tók mig 11 mínútur.  Ég get sagt ykkur það algjörlega í einlægni að mikið ofboðslega var ég fegin þegar ég fann mjúkan jarðveginn aftur undir fótunum.  

Nú fór þetta að styttast hjá okkur en samt áttum við eftir að kíkja í kirkjuna í Röden.  Hún var lokuð en þarna hvíldum við okkur í blíðunni og ekkert rignt á okkur síðan í morgun.  2-3 kílómetrar í náttstað á Rödenhaste 146 og tveir hestar bakvið húsið.  Þannig var lýsingin á gististaðnum okkar þegar við töluðum við konuna sem þar býr:  "It is a red house number 146 and two horses in the back".  Helena býr þarna með hestana sína og hún tók vel á móti okkur.  Uppábúin rúm, okkur leyft að þvo þvottinn okkar og það kostaði okkur ekki neitt því nettengingin hennar var biluð og við máttum vasast í eldhúsinu eftir þörfum.  Já það er alltaf jafn ofboðslega gott að koma í gististað, fara úr rykugum og svitablautum fötum, skola af sér, þetta er svo sannarlega gulrótin í dag sem og alla aðra daga.  Nú er klukkan að verða sjö, sólin skín og það er logn í sveitinni.  Milli átta og níu fer ég í rúmið og í lokin ætla ég að senda ykkur þetta:  "láttu þér aldrei finnast að þú hafir ekkert að gefa"

Ein sem er þakklát fyrir enn einn gefinn daginn.    

Framhald frá sunnudegi

Við fórum að borða á veitingastað og fengum okkur bara góðan mat.  Svo fórum við að rölta um bæinn og klukkan sjö römbuðum við á gömlu kirkjuna sem svo er kölluð.  Við fórum inn og þar sátum við notalega helgistund með 19 öðrum kirkjugestum og starfsfólki.  Þar á meðal var ung kona sem spilaði undurfallega á fiðlu og organisti lék undir.  Þetta toppaði alveg endirinn á góðum degi.  Núna er klukkan hálf níu og ég á leið í rúmið og það er eitthvað svolítið spennandi að gerast hjá okkur - kannski viðtal á morgun.  Það gæti verið, þið og við verðum að bíða og sjá.  Góða nótt.

2. júní - sunnudagur

Fyrst langar mig að setja niður falleg orð sem ég sá á spjaldi á leiðinni okkar í gær og þar stóð - snælda fannst 1960 í Lume og á hana var rúnaletur sem þýddi þetta: "peace to who ever wear it, luck for the one who has it" og undir var skrifað Ingevald.  Ég varð bara að setja þetta hér inn - finnst þetta fallegt.

Jæja eftir langan svefn og hvíld fengum við morgunverð klukkan átta í fallega eldhúsinu á Sörbeygarden.  Allt gert svo fallega fyrir okkur af ungum hjónum sem eru nýbúin að kaupa þennan stað.  Þarna var áður einhverskonar hestabúgarður og þar voru meðal annars íslenskir hestar.  Sólin skein við okkur er við lögðum af stað en golan var köld.  Storsjöen var mestan hluta göngunnar með okkur og það var notalegt að heyra gjálfrið í vatninu á leiðinni.  

Nú var mikið útsýni, lítið um skógarrölt og ýmist voru stígarnir steyptir eða malargötur.  Það er alveg ótrúlegt hvað það er VONT fyrir fæturna mína að ganga á steypunni - allskonar stingir og verkir poppa upp.  Þá seilist ég í vasann, ein eða tvær hvítar gleyptar og svo smá lagast þetta.  Á leiðinni í dag blöstu við okkur fallegir sveitabæir, lítil þorp, vatnið stóra og mikla.  

Nú fórum við að sjá fleira fólk á gangi með hunda, börn í kerrum, hlaupandi fólk á öllum aldri og þónokkrir heldri borgarar brostu fallega er við gengum hjá - hey hey var kveðjan yfirleitt sem við fengum frá þeim.  Þegar við vorum eitt sinn alveg komin nálægt vatninu sáum við mann koma út úr bíl með golftösku.  Hann tók kylfurnar sínar upp úr töskunni og lagði þær í flæðarmálið og vatnið gutlaðist upp á miðjar kylfur.  Þetta skildi eftir spurningu í höfðinu á mér. Hvað er hann að gera?  Þvo kylfurnar eða???  Allavega vissi hann alveg hvað hann var að gera, það sást á öllu og hann var bara kátur, kallaði til okkar eitthvað sem ég skildi ekki.  

Á leiðinni í dag tókum við eitt hvíldarhlé við vatnið því þetta var stuttur dagur og sólin vermdi okkur þó að hitinn frá henni kæmi í bakið.  Og nú blasti Östersund bærinn við okkur.  Fallegur, stendur í hlíð eða hæð eða kannski undir litlu fjalli og tré allt í kring.  

Við stefndum að kirkjunni sem er víst nefnd hérna Stóra kirkjan.  Já hún er stór og hún er falleg og þegar við gengum upp tröppurnar til að athuga hvort hún væri opin kom aðvífandi að okkur enn einn vinur pílagríma.  Kona á besta aldri hvatti okkur til að koma inn, vildi endilega að við kæmum inn.  Það var messa í gangi og langt liðið á hana, við settumst niður og nutum.  Og þarna gat ég raulað með, Ó heyr mína bæn.  Þetta var bara notalegt.  

Og í altarisgönguna fórum við þó við værum ekki í sunnudagsfötunum.  Eftir messuna var okkur boðið í kaffi og brauð - allir svo elskulegir.  Presturinn sem heitir Hanna hefur starfað þarna í fimm ár og kom og heilsaði upp á okkur og spurði um ferðalag okkar.  Fannst þetta merkilegt að við ætluðum að ganga alla leið til Þrándheims.  Hún sagði mér að hún þekkti tvo presta á Íslandi, þær Örnu og Guðrúnu Karls.  Gaman að þessu.  

Við vorum bara fjarska glöð þegar við héldum síðasta spölinn að gististaðnum.  Vorum komin þangað korter fyrir eitt og gengum inn í Ledkrysset hostel og það var gott að vera með einn svona stuttan dag.  Það voru aðeins litlir 14,1 km.  Það sem eftir lifir af deginum ætlum við að kíkja í miðbæinn og skoða mannlífið.  Og í dag á hann Ingi Ragnar minn ömmstrákur 18 ára afmæli og hann fær hamingjuóskir og hlýjar kveðjur frá ömmu.  Í lokin þetta:  "við þiggjum með því að gefa".

Létt yfir konunni á sólríkum degi 

1. júní - laugardagur

Áttundi dagur í göngu.  

Góður svefn og hvíld síðastliðna nótt og lagt af stað klukkan 7 í morgun.  Já það var langur dagur framundan og því ákváðum við að hafa góðan tíma þennan daginn.  Það var logn og sólarlaust - fínt gönguveður.  Við fengum þessa mjúku undir fæturna í mestallan dag, líka malarvegi og skafarinn (eins og veghefillinn var kallaður í minni sveit) var greinilega nýbúinn að hefla malarveginn og því var jarðvegurinn mjúkur og góður.  

Það er alltaf verið að spá rigningu en ekki kom hún á okkur, sem við erum afar þakklát fyrir.  Jæja það var á stefnuskránni hjá okkur að stoppa á tveggja klukkustundar fresti, nærast og fara úr skónum ef við nenntum því.  Við gengum frammá nokkur hús og þar á lóðinni var kona að sýsla úti.  Það passaði ágætlega að stoppa því það voru tveir tímar síðan við lögðum af stað.  Hún spurði hvort við vildum kaffi og við þáðum það nú heldur betur kát.  Hún er þarna með litla greiðasölu, kaffi og kökur og svo ræktar hún sumarblóm og selur.  Á veturna er hún að vinna allskonar hannyrðir úr ull en hún er líka með kindabúskap.  

Hún sýndi okkur fallega formaða steinplötu sem á var meitlað Trondheim 385 km (ef ég man þetta rétt).  Þennan stein fundu hún og maðurinn hennar ofan í jarðveginum þegar þau voru að jarðraskast þarna í lóðinni.  Þetta var fallegur steinn og þarna eru þau með hann til sýnis við veginn og það var það sem vakti athygli okkar fyrst.  Við fengum okkur sæti þarna úti hjá henni því veðrið var fínt og hún að dúllast þarna í kringum okkur.  Kaffið bragðaðist ótrúlega vel og sætabrauðið - ekki skemmdi það nú fyrir.  Ger valdi sér muffins en ég fékk mér kanilsnúð sem var svo girnilegur, ég tók hann framyfir, og bragðaðist þetta allt óskaplega vel.  Þarna sátum við í rólegheitum, ég fór úr skónum, og við hvíldum okkur þarna í góðan hálftíma.  Í túninu við húsið stóð óskaplega fallegur gamall grænn bíll, ég held það hafi verið Dodge, ég er ekki alveg viss.  Þennan bíl nota þau oft hjónin, skreppa á honum í sveitarúnt.  Þarna var líka allt önnur tegund af bíl, eldgamall Zinger bíldrusla, hjólalaus og öll í klessu.  Konan sagðist hafa fundið hræið á kafi í trjám og drullu í nágrenninu.  Hún lét flytja það heim til sín í lóðina og á hverju sumri setur hún blóm um allt í bílinn og mosa á þakið.  Það voru að byrja að skjótast græn blöð upp úr bílnum sem verða í sumar appelsínugul.  Mikið hefði verið gaman að fá að upplifa það því þetta er örugglega fallegt.  

Og nú var okkur ekki lengur til setunnar boðið og lögðum af stað og gengum meðfram enn einu vatninu.  Fuglasöngurinn var á báðar hendur, alltaf mikið af allskonar söng sem gleður, mörg falleg sumarhús, líka mörg yfirgefin og ótrúlega margir bílar í reiðileysi.  Það er eins og beðið sé eftir því að þeir verði að moldu, sem verður náttúrulega ekki.  Við gengum í kyrrð og ró við Ger - gerum það oftast nær og það er ósköp gott.  Tveimur tímum seinna fórum við að hugsa okkur til setu - sáum eitt sumarhúsið.  Þar var bekkur sem við skelltum okkur niður á.  10 mínútna hvíld, smá vatnssopi og næring - það er allt sem þarf.  Og áfram skyldi halda.  Þegar við vorum að leggja af stað kom ungur maður akandi að okkur.  Hann átti þá þetta sumarhús.  Hann var hinn besti við okkur og hélt það væri nú í lagi að við sætum þarna og hvíldum okkur.  Ég spurði hann að því af hverju vötnin væru alltaf nefnd með "sjön" í endingu.  Ég taldi að þetta þýddi sjór (ekki nógu góð í sænskunni).  Hann sagði að sjön væri vatn en havet væri sjór.  Og nú vitum við þetta.  Við kvöddum þennan unga mann og héldum af stað, veðrið lék enn við okkur.  

Klukkan tvö komum við til Brunflo.  Bæjar sem hefur hraðbanka og matvörubúðir og það var gott því nestið var orðið að skornum skammti og nú var bætt aðeins í pokann.  Þá var farið í hraðbankann og rifið út eitthvað af aurum, eins gott að vera nýbúin að fá greitt fyrir að gera ekki neitt.  Eða allavega að gera lítið.  Við settumst á bekk í bænum og borðuðum ótrúlega gott bláberjajógúrt.  Á leiðinni út úr Brunflo stóð kirkjan sem tilheyrir bænum og liggur Olavsvegurinn okkar þar hjá.  Þessi kirkja er í tveimur hlutum, turninn stendur einn og sér og kirkjuhúsið sjálft við hliðina.  Turninn er 16,5 metra hár.  Þegar við tókum í hurðina á kirkjunni þá vorum við heppin - hún var opin.  Þessi kirkja er stór og falleg og þarna var ung stúlka að vinna og hún spjallaði við okkur og sagði að þarna hefði verið skírn í dag, tónleikar með barnakór í kvöld og messa og skírn á morgun.  Já það var nóg að gera hjá henni og þeim sem þarna starfa.  

Við héldum áfram og nú var víðsýni til allra átta.  Við sáum fallegar sveitir og langt í fjarska snævi þakin fjöll.  Ég velti því fyrir mér hvort snjórinn sem hefur verið á þessari leið sem er framundan hjá okkur verði farinn þegar við komum?  Það verður seinnitíma vandamál - nú eða skemmtun.  

Þegar við vorum búin að ganga einhverja 3-400 metra frá kirkjunni komum við að skilti sem á stóð að væri einhver vatnsuppspretta sem Ólafur helgi átti að hafa komið við.  Og við þangað.  Gengum niður 74 tröppur og skoðuðum þessa litlu lækjarsytru.  Og svo þurfti að ganga 74 tröppur upp aftur!  Það er alveg ótrúlegt að það var bara ekkert erfitt.  Eftir svolitla göngu, kannski einn km komum við á yndislegan stað þar sem við ætlum að gista.  Þessi staður heitir Sörbygarden.  Við erum hér með heila hæð, útsýni sem er fegurðin ein, vatn og hús og bæir hinum megin við vatnið sem heitir Storsjön.  Sólin farin að skína og við komum í þetta fallega hús klukkan þrjú.  Við höfum verið 8 tíma á ferðalagi í dag og þar af 7 klukkustundir á göngu.  Og heyrið þið nú 27,1 km í dag á göngu.  

Á morgun mun verða stuttur dagur, 13-15 kílómetrar.  Þessi dagur var góður og ég er ágætlega stemmd og eftir góðan svefn og hvíld held ég áfram og vonandi fáum við ekki of mikið af sól.  Helst af öllu vildi ég hafa veður eins og var í dag.  Smá gola af og til, hlýtt, kyrrt og gott að vera úti.  Sendi kærar kveðjur heim.  Sakna og hugsa hlýtt til ykkar og til litlu systur minnar:  "ég er enn að leita að ísbúð" hahaha.  Í lokin þetta:  "fetaðu veginn í kyrrð jafnvel þótt þú sért með öðrum í för".  

Sæl og sátt en stundum svolítið einmana þó Ger sé ágætur